Vaderdag is de dag waarop je je herinnert dat je vader bent geworden, terwijl niemand je papa noemt. Dat je weer denkt aan hoe het was, samen vol verwachting fantaseren over de lange weg voor je, vlak voordat het universum je op een zijweg zette. Dat je een ontzettend gemis voelt naar datgene wat je vader maakte. Zo was mijn eerste ‘vaderdag’. Een dag vol herinneringen aan de twee spannendste weken van m’n leven: vanaf het moment dat we hoorden dat het niet goed was met de tweeling tot het moment dat ze, zonder ooit adem gehaald te hebben, in mijn handen lagen. 24 weken waren we in verwachting geweest en hadden we gefantaseerd hoe ze zouden opgroeien…
“In mijn hoofd deden ze aan ballet en klommen ze in bomen”
Twee meiden. Op de echo hadden we gezien dat eentje de neus van m’n vrouw had en de ander had mijn voorhoofd. Zouden ze ook onze karakters hebben? Stel je voor dat het twee deugnietjes worden, die samen allerlei geheime avonturen beleefden. In mijn hoofd deden ze aan ballet en klommen ze in bomen. Ik zag gesprekken voor me met een leerkracht die zei dat ze op het schoolplein soms kattekwaad uithaalden en ze waren creatief en ze hadden mijn rare gevoel voor humor. Nou ja, één van de twee. De ander hield meer van knutselen. Dan kwamen er jongens aan de deur, om te vragen of de één of de ander ‘s avonds laat nog buiten mocht. En weer later vroegen ze of die ene jongen mocht blijven slapen. Of dat ene meisje. En daar had ik dan niets meer over te zeggen vanaf het moment dat ze op kamers gingen. Krijgen ze zelf ook kinderen?
“Zij maakten mij voor het eerst vader”
Inmiddels krijg ik op vaderdag knutsels en tekeningen en zou ik soms willen dat ze een uurtje later pas op bed springen om me te verrassen. De kinderen weten ook dat ze twee zusjes hebben. Zusjes die ouder zijn, maar nooit groter worden. M’n zoontje zegt wel eens dat ze nu een hoopje as zijn en m’n dochter vindt de geborduurde zakjes zo mooi die mijn vrouw gemaakt heeft om de as in te bewaren. Ze beleven misschien geen avonturen, maar ze horen wel degelijk bij ons gezin. Ze hebben hun eigen plekje. Soms doet het nog pijn, als ik denk aan het verdriet dat ik voelde op hun geboortedag. Die vieren we ieder jaar als gezin in het bos. Met taart. En twee kaarsjes erop. Dat is hun dag, we vieren dan dat ze er waren.
Op vaderdag zijn ze er ook altijd een beetje bij. Want zij maakten mij voor het eerst vader. En daar ben ik godsamme trots op.
Andress
Op de website van Stille Levens vind je een brochure speciaal gemaakt voor vaders. Voor een groot deel maken vaders hetzelfde door als moeders die hun baby verliezen. Toch kunnen er andere dingen van hen worden verwacht of voelen zij zich soms anders dan hun partner. In deze brochure is daar extra aandacht voor. Klik hier voor de brochure.
