Samen

“I hope that this message encourages kindness’s in someone’s heart and reminds someone to appreciate what time they have on Earth with their loved ones” ,

Daddy of Seth and his angel girl Astrid 

 

Stel je voor; je emigreert vanuit het buitenland naar Nederland om daar een nieuw avontuur aan te gaan, samen met je gezin. Je vrouw is inmiddels in verwachting van jullie tweede kind en de toekomst ziet er fantastisch uit. Maar dan slaat het noodlot toe; bam! Je vrouw wordt ernstig ziek, zo ziek dat het babietje komt te overlijden in de buik. En jouw vrouw belandt op de IC en is doodziek.

Het overkwam een gezin wat ik de afgelopen week bij mocht staan. 

Hun wereld op zijn kop in een land waar je nog geen netwerk hebt op kunnen bouwen omdat je er net pas bent. Waar je de taal niet kent en de gebruiken en cultuur van het land niet kent. En je zoontje van 4 alles meekrijgt omdat je geen oppas hebt die vertrouwd genoeg voor hem is om op te passen. Samen zijn jullie 24 per dag in het ziekenhuis. 

Je dochtertje levenloos geboren, een prachtig meisje met prachtige haartjes, een mooi snoetje, alles erop en aan, ze hoefde alleen nog maar te groeien…  

Deze dagen is ze heel dicht bij ouders, ze ligt in het water naast het bed van moeder. De eerste keer dat ik ze ontmoette was moeder nog heel zwak en nauwelijks aanspreekbaar. Samen met vader verzorgde ik hun meisje, hield vader haar vast en toen moeder even wakker was,kon ze ook even in de armen van moeder liggen. Dat was een bijzonder moment.

En zo werden het niet alleen verdrietige dagen maar ook dagen met veel bijzondere momenten. 

De liefde voor dit kleine meisje voorop. Wat me ook raakte deze dagen was hoe groot de betrokkenheid was van iedereen die dit gezin bijstond.

Iedereen was er op de momenten dat ze er moesten zijn.

Te beginnen met de verpleegkundigen van de verloskamers van het Jeroen Bosch Ziekenhuis die met zorg en aandacht voor t kleine meisje zorgde en herinneringen maakte, Diede, de fotograaf die belangeloos foto’s maakte van het samenzijn en het afscheid, de verpleegkundigen van de IC afdeling die het mogelijk maakte dat moeder, met bed en al, het afscheid bij kon wonen in de kapel van het ziekenhuis, de maatschappelijk werkster die er was voor moeder toen ik met vader en de grote broer dit kleine meisje naar het crematorium ging brengen, de geestelijk verzorger die het mogelijk maakte dat we de kapel konden gebruiken om een mooie ceremonie voor dit meisje te houden, de beveiliging van het ziekenhuis die er voor zorgde dat we vlot en met de meeste privacy door het ziekenhuis konden en als laatste ook Crematorium Tilburg die ons liefdevol opwachtte en er voor zorgde dat vader de ruimte kreeg om nog even samen te zijn met collega’s.

Het was h a r t v e r w a r m e n d om te zien hoe vanzelfsprekend & perfect alles verliep , iedereen zijn eigen vakgebied maar wat hebben we dit met elkaar goed gedaan. Het voelde zo SAMEN ! 

 

Liefs Mireille