Mees & Linde
Noem mijn naam en ik besta
De herfst komt eraan, je ziet het, je ruikt het, je voelt het. Vandaag is de geboortedag van Mees en Linde. Inmiddels heeft de eerste herfstgeur of de eerste koude ochtend niet meer zo’n impact, maar voorheen kon het me nog wel eens verrassen. Zo’n ochtend in september dat je buiten stapt, kouder dan je verwacht en zo’n geur die zegt dat er paddenstoelen aan komen. Dan werd ik ineens teruggeworpen naar de laatste weken van mijn zwangerschap van Mees & Linde.
Voor ik in het ziekenhuis kwam te liggen eind september, ik was 22 weken, hadden we al een lijstje gemaakt met namen. Er stonden allerlei namen in allerlei combinaties, want met een tweeling is het wel leuk als het lekker bekt. Maar vanaf het moment dat ik er lag, hadden we het niet meer over namen gehad.
Op 12 oktober ging het mis. Ik had al bijna 12 uur weeën en de weeënremmers hielpen niet… echt beseffen dat het goed mis was, deed ik nog niet. Ik was ergens in bevallingsland, die gemoedstoestand waarbij hormonen en je lichaam het overnemen. Mijn wezen beschermde me ook nog even voor wat er te gebeuren stond, denk ik.
Er was een moment waarop ik het advies kreeg om Andress te bellen, die zo snel mogelijk op de trein stapte om naar ons te komen. Ik keek naar buiten, het werd herfst en het was een mooie, zonnige dag, de blaadjes aan de bomen waren aan het verkleuren, de lucht was blauw. “Mees & Linde” dacht ik.
Andress kwam. De dokters spraken met ons, waarschijnlijk een ontsteking, de weeënremmers helpen niet, naar een ander ziekenhuis had geen zin meer. Het drong allemaal nog niet helemaal door bij mij…
Eindelijk waren we alleen en Andress vertelde dat hij in de trein zat, naar buiten keek en dacht aan namen voor de meisjes: “Mees & Linde”, zei hij.
Vanaf dat moment was het duidelijk, dit waren de namen van onze meisjes. Ik wist ook gelijk wie wie was: Mees lag links, Linde rechts. De namen waren niet vreemd voor ons, ze stonden op ons lijstje, maar nog nooit hadden we Mees & Linde gekoppeld. Veel woorden hebben we er daarna ook niet meer aan besteed.
Nu zijn Mees en Linde onderdeel van ons gezin. Hun namen vallen nog geregeld, Birke en Magnus (hun zus en broer) weten dat ze nog twee oudere kleine zusjes hebben die overleden zijn. 12 oktober is een speciale dag, het is hun geboortedag, het is Mees en Linde dag. Op of rond die dag eten we een taartje in de bossen en vieren we dat ze er waren en wat ze ons gebracht hebben.
Hun namen zijn erg bijzonder voor mij. Door hen te noemen, krijgen ze bestaansrecht. Door hen een naam te geven besef je zelf, maar beseft ook je omgeving wat je verloren hebt. Ondanks hun korte leventje, in mij, zijn het twee mensjes die niet bij ons mochten blijven. Maar die wel een papa en mama van ons hebben gemaakt.
Gertie
❤️❤️
❤