Lieve Luke,
Een jaar. Bijna een jaar geleden werd jij geboren.
Zo klein, zo fijntjes, zo perfect, zo zacht, zo af… maar ook zo stil.
Intens verdriet, niet in woorden te omschrijven. Maar tegelijk zoveel trots en liefde voor jou.
Je werd om 17:55 uur geboren.
De eerste uren was ik wat onwennig. Ik praatte tegen je en hield je vast, bekeek je van top tot teen, je was nog warm en dat wilde ik koesteren. Zo bang voor het moment als je straks koud zou zijn.
Ik was nog totaal afgevlakt door de opeenstapeling van alle emoties in de afgelopen weken.
Maar toen je daar in de nacht naast me lag in je gekoelde bedje en ik je handje voorzichtig weer pakte. Je was inderdaad koud, maar inmiddels niet meer stijf.
Je vingertjes waren zacht en sloten om mijn vinger, net alsof je leefde.
Dat moment liefje, daar knetterde onze liefde om nooit meer te doven.
Het overspoelde als een grote golf van warmte.
Ik was weer mama geworden, van een belachelijk knap kindje. Zo trots. Het vulde alle gaten in mijn hart.
Ik heb je een week bij me mogen houden en je bijna niet losgelaten.
Al m’n liefde die ik had wilde ik aan je geven in die korte tijd.
Want straks na de crematie, zou ik het je niet meer kunnen geven. Dacht ik…
Had ik dat even mis.
Liefje, onze liefde groeit nog dagelijks. Ik kan het je niet fysiek geven in de vorm van een kusje of een dikke knuffel, maar wij zijn verbonden van hart tot hart.
Je leidt me als een kompas, je opent deurtjes waarvan ik niet had verwacht dat ze er waren, jij leert me elke dag zoveel over mezelf.
Ik zie jou in zoveel dagelijkse dingen om me heen. Een zonnestraal die even fel door de wolken piept, de boomtoppen die rustig heen en weer zwaaien, een zwaluw die voorbij vliegt, liedjes die me aan jou doen denken.
De puurheid van het leven, je opende mijn ogen om het te zien en om het te koesteren.
En vergeef me lieverd, als ik tussen deze mooie momenten door toch weer de bodem raak, moet overleven om een dag door te komen, verlamd door het intense verdriet.
Als ik door de gekheid van het leven je even uit het oog verlies, vertroebeld raak.
Maar ik heb dit verdriet soms nodig om weer even puur bij jou in te checken, om je echt weer dichtbij te voelen.
Zodat we weer samen hand in hand verder kunnen.
Ik weet inmiddels dat deze hele donkere momenten weer overgaan, ik heb het vertrouwen dat er steeds weer licht komt.
Want jij bent zoveel meer dan verdriet en pijn, jij bent het allergrootste licht wat er bestaat.
Het gaat met vallen en opstaan en ik zal nog wel een tijdje struggelen.
Maar ik weet mijn lieve Luke, dat jij me zal leiden. Samen vooruit. Naar het licht.
Dank je wel liefje, dat je mij hebt uitgekozen als mama en we samen dit pad mogen bewandelen.
Lees meer over Luke en op wat voor pad hij zijn mama heeft gebracht: www.wetvanlef.nl
Ben je misschien nieuwsgierig naar ons en wat wij doen? Op de pagina in de media kun je interviews terug lezen en kijken.
