Deze februarimaand staat bij ons in het teken van de liefde. Deze blog is geschreven door Marlijn de mama van Cas.
De laagjes van Liefde
HET MEEST BIJZONDER JAAR, MET EN VOOR CAS
Ons zoontje Cas is 1 jaar en 17 dagen fysiek bij ons geweest, waarin we duizenden herinneringen hebben gemaakt voor het leven. Maar het hadden er nog miljoenen meer moeten zijn.
In het jaar met Cas, hebben wij geleefd als nooit tevoren en heeft liefde een geheel nieuwe betekenis gekregen. We hebben geprobeerd om Cas alle liefde te geven, die hij zo heeft verdiend. De liefde die hij, zo klein als hij was, ons heeft gegeven, is ongekend.
“De liefde die hij, zo klein als hij was, ons heeft gegeven, is ongekend”
Cas heeft ons laten voelen wat onvoorwaardelijke liefde is. Dat je moet leven in het ‘nu’, want morgen is niets zeker. Dat je maar weinig nodig hebt om gelukkig te zijn, als je de kleinste dingen maar groots maakt in je leven en ervan geniet. Cas heeft onze ogen doen openen en anders naar het leven doen kijken. We hebben geleefd in de puurste zin van het woord. Want we hadden ook kunnen leven in angst.
“We hadden ook kunnen leven in angst”
Angst om Cas kwijt te raken. Angst om wat er komen ging. Angst voor morgen, volgende week of de week daarop. Maar door en met Cas hebben we geleefd in het moment, in alle geluk en in alle liefde. Samen met Cas hielden we houvast aan bepaalde rituelen. Zoals het zonnetje, die we iedere ochtend riepen, nadat Cas tussen ons in wakker werd, in zijn eigen bednestje. Het warme badje, waar hij zo intens van genoot. De zelfverzonnen liedjes die wij voor hem zongen. Al dansend op papa zijn schouder als mama het bekende deuntje speelde op de piano. Tot aan het verschonen van de luier, waar we iedere keer weer de tijd voor namen. Waarbij iedere luier een soort van cadeautje was. Waarin we de kleine, zachte en kwetsbare billetjes van Cas, zo keurig en liefdevol mogelijk wilden verpakken. En écht, hij genoot ervan. Zijn heldere blauwe oogjes, die als halfvormige maantjes met een twinkeling naar je keken, zijn gouden haartjes in combinatie met de meest lieve lach die je werkelijk betoverde. Cas liet je weten dat dit dé momenten waren. En we hebben er ten volste van genoten! Zo klein als Cas was, zo kleurrijk maakte hij zijn leven. En daarmee dat van ons.
“Het leek een sprookje”
Het leek een sprookje, maar zoals in elk sprookje kwam er een wending in het verhaal. Een droevige gebeurtenis die alles in een ander daglicht zette. Het moment van afscheid nemen, kwam vele malen te vroeg. De tijd had zich vergist. En hoewel Cas niet kon praten, heeft hij ons met zijn oogjes talloze keren verteld hoeveel hij van ons hield. Hij heeft in onze handen geknepen en tot het allerlaatste moment gevochten.
Het moment van afscheid nemen, ging door merg en been. Mijn hart schreeuwde het uit, maar in werkelijkheid was ik stil.
Stil en verslagen
Verslagen en bedroefd
Bedroefd en verloren
Mijn kind verloren
Want er was niets wat ik nog kon tegenhouden, kon veranderen, kon doen. Als enkel mijn liefde geven, tot de allerlaatste seconde.
“Onze band gaat door vele diepere lagen, dan ik van liefde ooit heb gekend of gevoeld”
Pas toen, besefte ik me dat ik enorm kwetsbaar was als moeder. Want de angst om Cas kwijt te raken, was er wel degelijk altijd geweest. Toen deze angst, werkelijkheid werd, ben ik gaan beseffen hoe diep mijn liefde voor hem zit verweven in mijn lichaam. De band die wij met zijn drieën hebben, is zo bijzonder. Die gaat door vele diepere lagen, dan ik van liefde ooit heb gekend of gevoeld. En alle laagjes ben ik gaan voelen, op het moment dat we afscheid moesten nemen van ons geliefde zoontje Cas. Met het overlijden van Cas, zijn niet één, maar drie harten stil komen te staan. Zijn er drie harten gestorven. En is de zachtheid van liefde overschaduwd door de harde, rauwe, donkere en pijnlijke kant die liefde blijkbaar ook heeft. Het sprookje was voorbij. Het kleurrijke leven, maakte plaats voor een donker dal.
HET MEEST DONKERE JAAR
Cas wordt enorm gemist, iedere seconde van de dag. Bij alles wat ik zie, hoor, voel en ruik, ga ik weer terug naar toen. Ik heb nooit geweten, dat een gemis zo fysiek pijn kan doen. De tijd laat de zichtbare sporen vervagen, maar de pijn, het verdriet en het gemis zitten nog net zo diep. Nog iedere dag ben ik op zoek naar het antwoord op de vraag ‘Hoe kan ik voor Cas blijven zorgen?’. Een antwoord op deze vraag heb ik niet. Maar ik ben me wel gaan beseffen dat het leven van Cas niet voorbij is, zolang ik het zelf levendig houdt. Cas leeft voort in mij, voor anderen wellicht niet zichtbaar, maar dat wil niet zeggen dat hij er niet meer is. En daarmee besef ik me, dat het sprookje waarin we leefden voorbij is. Maar het verhaal daarmee niet geëindigd.
“Eerste lichtpuntjes”
Het zonnetje komt elke dag weer op. Of je nu verdrietig bent, vrolijk bent, gelukkig bent of iemand mist. Het zonnetje is er altijd. En het is dezelfde zon, die Cas iedere ochtend riep. Dus iedere keer, wanneer het zonnetje zich laat zien, probeer ik de warmte van de zonnestralen te voelen. Want daarin vind ik Cas terug. De gouden haartjes van Cas, de twinkeling in zijn ogen en de warmte die hij ons gaf. Inmiddels kan ik ook genieten van een mooie, blauwe lucht. Bijzondere wolken die voorbij komen en uiteraard een regenboog, daar waar de zon en de tranen elkaar ontmoeten. Bij een fladderend vlindertje denk ik aan Cas, en ook zonnebloemen en de golven van de zee zijn bijzonder geworden. Het schrijven van Cas zijn naam in het glinsterende zand, waarna hij wordt meegenomen door de golfjes. Waar ik het eerder niet vond, vind ik Cas nu in de meest simpele dingen terug. Of kan ik de meest simpele dingen in het leven waarderen. Want dat is wat Cas ons heeft geleerd. Het leven omarmen, het kleine groots maken. Ze voelen als kleine lichtpuntjes, die er altijd zullen zijn.
“Waar ik het eerder niet vond, vind ik Cas nu in de meest simpele dingen terug”
Cas heeft geen ‘plekje’ gekregen. Cas leeft in ons huis en in ons hart. De spulletjes van Cas wil ik heel graag zichtbaar houden. Voor nu, voelt dit goed. Heel bewust, hebben wij alle spulletjes van Cas in huis laten staan. Sommige dingen zijn nog geen millimeter verplaatst. Andere spulletjes heb ik al tien keer in mijn handen gehad, op zoek naar een ‘goede’ plek. In ons bed ligt een knuffel, op de plek waar Cas altijd sliep, tussen papa en mama in. Onder de douche, zing ik Cas zijn liedje en soms loop ik naar zijn kamertje, waar nog drie cadeautjes van luiertjes liggen. We branden gepersonaliseerde waxinelichtjes, met foto’s van Cas. Onder iedere kaart, schrijf ik zijn naam. We wandelen regelmatig met Cas zijn ‘tasje’, zo is hij er voor ons gevoel gewoon bij. Ik ben weer gestart met pianolessen, dit doe ik voor Cas, omdat hij er zo van genoot. Afgelopen kerst, hebben papa en ik zelfs gedanst op ‘Feliz Navidad’ met Cas zijn stoel. In gedachten zagen we Cas zitten, genietend met zijn ogen als halfvormige maantjes, glinsterend en lieflijk, samen met de aller aller aller mooiste lach die er bestaat.
“Onder iedere kaart, schrijf ik zijn naam”
Dit is hoe we Cas zijn leven vorm en kleur blijven geven. En nee, dat is geen plekje geven. Cas zit verweven in ons leven, in ons lichaam en in ons hart, in heel veel diepe laagjes. En iedere dag, ontdek ik een nieuw laagje, omdat mijn liefde voor hem oneindig is.
“Iedere dag, ontdek ik een nieuw laagje, omdat mijn liefde voor hem oneindig is”
Lieve Cas, jij leeft voort in de kloppende harten van jouw papa en mama. Een deel van onze harten is gestorven, een deel is voor alle herinneringen die we hebben opgeslagen en in het andere deel leef jij, eeuwig en altijd voort! Door jou aandacht, liefde en warmte te geven, willen we je laten weten dat er geen écht afscheid is geweest. Want net zoals in een sprookje leef jij ‘nog lang en gelukkig’.
