“Mijn koffer vol herinneringen”
We zijn aangekomen op ons vakantie adres. De zon scheen, maar ik kon het nog niet fijn vinden. Eerst de koffers uitpakken, de kinderen in zwemkleding en als iedereen naar het zwembad was, ging ik het plekje voor Sterre inrichten.
Ik betrapte mezelf erop dat ik de zon nauwelijks opmerkte
Haar koffertje vol herinneringen ging open. Ik bekeek foto’s die ik tegen mijn hart drukte, ik draaide haar muziekje en liet mijn tranen stromen. Goh ik miste haar nu al zoveel meer (dacht ik nog). Hoe kom ik deze vakantie door? Ik keek naar buiten en zag de zon schijnen. Ik betrapte mezelf erop dat ik de zon nauwelijks opmerkte.
Ik kon weer even “Lotte” zijn
Maar gaande de week kwam ik er achter dat het ook wel heel fijn was om een soort van anoniem rond te kunnen lopen, daar in Frankrijk. Over de camping lopen zonder dat ik vragen of meelevende blikken kreeg als ik bij het bakkertje stond. Ik kon weer even “Lotte” zijn. Zo had ik het nog nooit eerder bekeken, maar het voelde best wel goed.
Het doet er niet toe waar ik ben, ik heb haar altijd bij me
De vakantie verstreek en was uiteindelijk voorbij gevlogen. Ik had er zelfs van kunnen genieten. Ik had het inzicht gekregen dat ik Sterre overal miste of ik nu thuis was of in het buitenland. Ze zat in mijn hart en in iedere cel van mijn lijf. Ik voelde haar liefde en gemis bij iedere stap die ik zette. Waar ik ook was. Gemis kent dus geen grenzen, bedacht ik me, terwijl ik wat in gedachten verzonken over de camping liep. Wat was dat een fijn gevoel dat het er niet toe deed, waar ik was, ik had haar immers altijd bij me. Toen had ik mijn koffer met herinneringen in mijn hand en Sterre in mijn hart.
Nu wandelt ze nog steeds iedere stap die ik zet met me mee. Alleen zonder de koffer met herinneringen in mijn hand, maar wel een koffer aan herinneringen in mijn hart.
Fijne vakantie
Lotte
Mocht jij je afvragen, hoe doe ik dat nou? Mijn kindje dichtbij houden? Christine Vandenhole van de Belgische Stichting het Berrefonds heeft een heel mooi boek geschreven ‘Het rouwt in jou’ en schrijft daarover het volgende:
Dat is een heel persoonlijke vraag waarop elke ouder zelf het antwoord moet vinden. Want net zoals elk verlies uniek is, is ook elk verhaal van hoe ouders en familie met verlies omgaan anders. Er zijn cultuurverschillen en verschillen in religie. Er is de bril van vroeger en de bril van nu.Er zijn heel creatieve, artistieke mensen. Er zijn rationele en emotionele mensen. Er zijn nuchtere wetenschappers. Er zijn ouders die veel troost vinden in de natuur. Er zijn gezinnen waar al broers en zussen zijn en gezinnen waar dit het eerste kindje is. Er is geen theorie die zegt wat het best zou kunnen werken. Er is alleen maar jouw verhaal, jouw verdriet, jouw gevoel. Je moet dus proberen een manier te vinden die perfect bij jou en je gezin past. En het kan een geruststelling zijn om te weten dat dit nog vaak kan veranderen in de loop van de tijd. En dat is goed zo. En het hoeven niet altijd grootse dingen te zijn. Af en toe vijf minuutjes op de bank in je tuin zitten met de zon op je gezicht kan al een heel belangrijk nieuw ritueel zijn.
Mocht jij in de vakantie behoefte hebben aan ‘rouw’ leesvoer, dan is haar boek zeker de moeite waard. Na het overlijden van haar zoontje Berre* heeft ze samen met haar man het Berrefonds opgericht en in de afgelopen 10 jaar ontzettend ontzettend veel gedaan voor ouders van overleden kinderen in België. Haar ervaring heeft ze inmiddels gebundeld in dit mooie boek, wat je hier kunt bestellen.
Er zijn nog veel andere mooie, inspirerende en leerzame boeken te vinden, hier vind je onze boekentips.
