“En zien we je nu nooit meer?”
Vader kijkt me vragend, ietwat bezorgd aan… “Natuurlijk wel”, antwoord ik, “we houden contact, je mag me altijd bellen / app’en / mailen en over een aantal weken kom ik weer bij jullie langs om te kijken hoe het met jullie is en hoe jullie terugkijken op de afgelopen week.” “Oh ja, da’s goed. Ik vond het al zo’n rare gedachte, dat we je na deze week nooit meer zouden zien”, zegt vader…
Het is een opmerking die we vaak horen wanneer we na het afscheid ook afscheid nemen van ouders. Ouders hebben je in een week tijd binnen gelaten in hun huis en in hun hart, op waarschijnlijk een van de moeilijkste momenten uit hun leven… Ze delen hun verdriet, ze delen hun zorgen, hun boosheid en frustratie, hun angsten. Maar ook delen ze de warme, liefdevolle momenten in een week waarin hun hele leven onderuit wordt getrokken. Het blijft elke keer weer bijzonder hoe dichtbij we mogen komen bij ouders en hun gezin… Daarom is een nagesprek zo fijn; niet alleen voor ouders maar ook voor ons.
samen terug kijken
Gisteravond had ik weer een nagesprek. Met ouders die met kerst niet aan het gezellige kerstdiner zaten, maar met hun prachtige maar overleden baby de laatste herinneringen aan het maken waren…
Samen hebben we terug gekeken. Over dat vader terughoudend was in het mee naar huis nemen van zijn overleden zoon, maar eenmaal thuis niet meer kon bedenken dat ze hem achter zouden laten in het ziekenhuis of uitvaartcentrum.
Hoe waardevol het is geweest om hem thuis nog te kunnen koesteren en te bewonderen. Hoe waardevol het is geweest dat hun oudste zoontje erbij betrokken is geweest. Hoe ze daar tegenop zagen en dat ze daar nu met zoveel fijne gevoelens op terugkijken.
Over het prachtige afscheid, gewoon in hun woonkamer met de dierbaarste mensen om zich heen. Met hun overleden zoontje tot het laatste moment op schoot gezeten. Hoe zij dit als gezin van vier samen hebben mogen beleven…
en weer vooruit kijken
Maar ook de rauwe rouw, de stilte, de eenzaamheid na het afscheid… en de toekomst… Samen ook nog even naar de foto’s van Make a Memory kijken, nog even bewonderen; terug kijken en weer vooruit kijken… Ik heb er alle vertrouwen in dat deze mensen, ondanks het grote verdriet, samen verder kunnen. Met hun kleine ventje voor altijd in hun hart ?