Foto: Marja Bax
Als je je baby verliest in Corona tijd
Aan de telefoon het ziekenhuis; een koppel heeft hun eerste kindje, een dochtertje, verloren en ouders zitten met hun handen in het haar. De uitvaartonderneming uit hun regio heeft aangegeven weinig voor hen te kunnen betekenen….of wij nog wel ouders helpen in deze bizarre tijd ?
Tuurlijk, ik vertel de verpleegkundige waar onze mogelijkheden liggen. De verpleegkundige is zichtbaar opgelucht en stelt voor dat vader mij z.s.m. belt.
Later heb ik vader aan de telefoon; machteloos, ongeloof en heel veel verdriet hoor ik aan de andere kant van de lijn.
“Hoe moet dit nu?”
“We willen haar graag mee naar huis nemen, maar kan dat wel “
“Er komt zoveel op ons af en we weten niet wat te doen”.
Ik stel vader gerust, vertel hem dat we dit samen gaan doen en dat er nog veel wel mogelijk is. Omdat het al laat is, stel ik voor om de volgende dag met hen te videobellen. Normaal zouden we in het ziekenhuis op kennismaking gaan, maar helaas mogen we nu niet naar het ziekenhuis. Vandaar de keuze om te videobellen. Even zien wie je aan de lijn hebt gehad, elkaar in de ogen kunnen kijken, ook al is dat op afstand. Het voelt raar om het zo te doen, dit past zo niet bij mij!
Na twee dagen mogen ze, met hun dochtertje, het ziekenhuis verlaten en ga ik op huisbezoek. Tjee, wat raar, op afstand, zonder hand te geven, kennismaken met mensen die zo’n groot verdriet hebben… Ik laat mijn ogen en de hand op mijn hart spreken…… “Ik leef en voel met jullie mee en we gaan er voor zorgen dat jullie meisje een mooi welkom krijgt en een mooi afscheid”, zeg ik hen.
En dan vergeten we even de Corona sores en is alleen hier en nu,
met dit kleine meisje, wat zo welkom was, in hun armen.
Samen op de bank, haar bewonderen, haar koesteren, tranen…..
Ik leg de beelden vast met mijn camera en het ontroert me hoe liefdevol deze ouders hun dochter thuis welkom heten.
Het is fijn om hen gezien te hebben, het videobellen in de dagen erna maken dat het contact prettig voelt en verloopt. Ik check bij ouders of zij dit ook zo ervaren en ook zij vinden het prima. Het videobellen maakt ook dat ik elke dag even hun dochtertje kan zien. Ze blijft er mooi uitzien tot de dag van het afscheid.
Samen geven we invulling aan het afscheid, zoals we dat altijd doen maar nu middels videobellen en app’en. Het gaat prima…
Op de dag van de uitvaart zien we elkaar weer… daar waar je normaal ouders een knuffel kunt geven, is daar nu die vreselijke afstand… Met woorden en blikken hoop ik ouders tot troost te kunnen zijn.
De ceremonie vindt plaats op de begraafplaats. Samen met de (groot)ouders, zussen, zwager en nichtjes maken we er, ondanks de afstand, toch een mooi, liefdevol en warm afscheid van. Met lieve teksten, met mooie muziek en met warme gedichtjes.
’s Avonds krijg ik het volgende app’je : Hoi Mireille, hoewel het de meest verschrikkelijke dag uit ons leven was aan de ene kant, was de uitvaart wel heel mooi en goed geregeld. We hebben veel steun aan je gehad en ook onze ouders vonden het heel fijn gedaan. Dus hartelijk bedankt voor alles…